Pamiętajmy, że aby zmienić kształt szkła (i nie mam tu na myśli tłuczenia go), należy je ogrzać do temperatury, w której staje się miękkie, czyli ponad 500 st. C. Twórcy zestawu zachęcali dzieci do przeprowadzenia wielu "ciekawych eksperymentów"... w mieszkaniu... gołymi rękami.


Nie jest chyba zaskoczeniem, że to ten sam producent od zabawki powyżej. Tym razem proponowano dzieciom własnoręczne stworzenie armii ołowianych żołnierzyków. Brzmi wspaniale, dopóki nie przypomnimy sobie, że ołów topi się w temperaturze ponad 300 st. C, a przy okazji wydzielają się toksyczne opary.


W 1843 roku w Steven's Model Dockyard zdano sobie sprawę, że chłopcy oczekują ciekawszych zabawek niż tylko nudnych - stojących i nic nie robiących. Jak na tamte czasy model był innowacyjny, był jednym z pierwszych ruchomych modeli, ale dlaczego wtedy zabawki nie poruszały się? Oczywiście z braku technologii, która by to umożliwiała, więc jakim cudem konstruktorzy obeszli ten problem? Nie obeszli. Po prostu model był napędzany prawdziwym silnikiem parowym. Aby lokomotywa pojechała, dziecko musiało napełnić pojemnik naftą lub alkoholem i go podpalić.


Czym się różniły od prawdziwych narzędzi? Co czyniło, że były "zabawkami"? Rozmiar i to, że były wykonane z tanich stopów. Mała wiertarka czy piła tarczowa dla synka? Co mogło pójść nie tak?


Tak, te ślady przypalenia na piecyku to nie ozdoby. To elektryczny piec z lat 30.-40. ubiegłego wieku. Podłączało się go do prądu, a on się rozgrzewał do całkiem sporych temperatur. Nie dość, że niebezpieczne, ale też kompletnie bezsensowne. Co miał ogrzewać? Kanapkę? Filiżankę?


Tak, to znowu ta sama firma. Oni chyba bardzo nie lubili dzieci. Niby nic niezwykłego, pouczająca zabawka. Gdyby nie to, że wśród 56 substancji chemicznych w zestawie znalazły się też te co najmniej dziwne. Na przykład nadmanganian potasu, który nie dość, że jest trujący, to również w połączeniu z innymi substancjami może spowodować pożar. Albo azotan amonu, ten sam, który dzisiaj jest używany przez terrorystów do produkcji bomb.

Instrukcja dołączona do zestawu pokazywała dzieciom jak wywołać wybuch za pomocą prochu strzelniczego. Już na pierwszej stronie. Zastrzeżenia dotyczące bezpieczeństwa ograniczały się do jednego zdania ostrzegającego, aby unikać przeprowadzania eksperymentów na większą skalę... co oczywiście w oczach dziecka oznaczało "można zrobić większe".


Coś niebezpiecznego? Pistolet na przyssawki albo na kulki wyrzucane sprężynką? Nie, takiego czegoś byśmy nie zamieścili. Tutaj kulki były wystrzeliwane dzięki zmieszaniu "magicznych kryształków" z wodą w tylnej części pistoletu. Oczywiście "magiczne kryształki" brzmi lepiej niż "niebezpieczne chemikalia".

Oczywiście twórcy zabawki doskonale sobie zdawali sprawę, jak się zachowuje karbid w połączeniu z wodą, w końcu o to chodziło. Bo co może być niebezpiecznego w daniu do dziecięcej rączki zabawki będącej generalnie metalową puszką, w której wybuchały palne gazy, wystrzeliwując pocisk na odległość nawet 20 metrów?


Zestaw zawierał dla ciekawskich dzieci próbki uranu (jak najbardziej radioaktywne), a nawet radu - wielokrotnie bardziej radioaktywnego od uranu. Jakby samo to nie było wystarczająco chorym pomysłem, to niektóre z eksperymentów zakładały użycie kawałków suchego lodu, który (jakby ktoś nie wiedział) ma temperaturę ok. −80 st. C i można nim się posługiwać jedynie w grubych rękawicach (których oczywiście w zestawie zabrakło) i przy zachowaniu szczególnych środków ostrożności.